Het leek wel of iedereen beter wist wat mijn baby nodig had dan ik zelf!
Ik heb nooit in mijn leven zoveel tips gehad dan toen ik zelf mijn eerste baby kreeg. Het leek wel of iedereen beter wist wat mijn baby nodig had dan ik zelf. Terwijl ik zijn moeder was! Het maakte mij ontzettend onzeker. Ik deed wat ik dacht dat goed was. En ik had helemaal geen problemen met hoe we het deden.
De meeste tips die ik kreeg, pasten helemaal niet in wat ik voor mijn zoon wilde: Hij moest in zijn bed slapen, hoorden we als één van ons lekker op de bank lag te knuffelen. Ik voelde me verontwaardigd: Ik deed toch niks fout als ik mijn kind knuffelde?! Als hij huilde, moest ik hem maar even laten huilen, want dat was goed voor zijn longen. Ik wílde helemaal niet dat hij alleen in zijn bedje lag te huilen. Ik vond dat hartstikke zielig!
Omdat mijn zoontje zo nodig zelf moest leren slapen, heb ik hem ‘dan maar laten huilen…’ Ik vond het verschrikkelijk! Ik wilde hem geven wat hij nodig had en dat was toch niet alleen in bed liggen huilen?! Ik ben maar gaan stofzuigen, zodat ik het huilen minder intens hoorde. Maar daar kwam het geluid gewoon doorheen. Ik heb het 20 minuten volgehouden. Toen kon ik het écht niet meer aanhoren. We zijn lekker samen in bed gaan liggen. Hij heeft een hele tijd nodig gehad om bij te komen. Hij bleef nasnikken!
Ik geloof echt niet dat dit goed is voor een kind. Mijn moedergevoel zei in elk geval van niet. Ik wilde dat mijn kind zich fijn voelde bij me. Dat hij voelde dat ik voor hem deed, waarvan ik dacht dat goed voor hem was. En hem alleen laten huilen, hoorde daar voor mij niet bij.
Inmiddels is het 11 jaar geleden. Als ik nu terugkijk, ben ik heel blij dat ik gewoon mijn hart heb gevolgd. Ik heb hem dichtbij me gehouden, niet lang alleen laten huilen en veel gedragen in de draagdoek. Mijn andere kinderen ook trouwens. Nog steeds houden mijn kinderen erg van knuffelen en samenzijn. Ze komen de dag door regelmatig een knuffel halen en dan spelen ze weer verder. Als ze pijn hebben of verdrietig zijn, komen ze even bij me huilen en daarna gaan ze weer verder met wat ze aan het doen waren. Als ik ze naar bed breng, ga ik lekker bij ze liggen en knuffelen we verder tijdens het kletsen en voorlezen. Ik denk dat dat heel goed voor ze is. Ze zijn hierdoor niet verwend geraakt. Ik voel me een goede moeder nu ik ze dit kan geven. Ik zou het heel tof vinden als alle moeders hierin hun moedergevoel durven volgen. Als je je moedergevoel prioriteit durft te geven, tegen ‘hoe het hoort’ in. Dat gun ik jou ook!
Hoe het werken met ouders en baby’s begon
Voordat ik zelf kinderen kreeg, heb ik de opleiding tot neonatologie- en kinderverpleegkundige gedaan. Tijdens mijn werk op de kinderafdeling heb ik veel onrustige baby’s gezien. Ze werden opgenomen, omdat ouders het thuis niet meer zagen zitten. Dat vond ik heel jammer. Want door een baby op te nemen, bevestig je ouders dat ze een zieke baby hebben. Een baby die hulp nodig heeft die ze zelf niet kunnen geven. De opname geeft extra stress aan ouders. De baby is uit zijn thuis en daardoor uit zijn doen. En hij wás al zo onrustig en overprikkeld! En als ouders dan met ontslag gingen, waren ze ontzettend onzeker. Want, ze kregen direct te horen dat zij en hun baby weer moesten gaan wennen aan thuiszijn. Hun baby zou thuis dus weer onrustiger zijn dan in het ziekenhuis.
Laat dit eens op je inwerken: je voelt je wanhopig, omdat je baby steeds huilt. Je weet niet meer wat je moet doen om je baby stil te krijgen. In het ziekenhuis krijg je hulp. Dan mag je naar huis en hoor je dat je baby thuis eerst weer onrustig zal worden! Ik snap dat een opname gedaan wordt als ouders aangeven dat ze hun kind wat aan gaan doen. Maar dan geloof ik nog steeds dat begeleiding thuis veel beter is dan een baby opnemen in het ziekenhuis. Want je wilt leren hoe je THUIS je baby stil krijgt. En je wilt leren hoe je THUIS zorgt dat je baby goed slaapt. Hiermee groeide mijn verlangen om ouders in hun thuissituatie te helpen. Thuis is iedereen op de beste plek.
Daarom ben ik mijn praktijk gestart. Ik wil ouders en hun baby helpen op de plek waar het hoort.
Vanaf het eerste moment voelden wij een enorme klik met haar. Een lieve, eerlijke en vooral enthousiaste vrouw met heel veel liefde voor haar vak! Een vrouw die initiatief toont en niet in afwachting wacht.
– Amber
Typisch Annette:
– Ik ben een gevoelsmens. Heel handig, want ik weet vaak direct hoe het met iemand gaat. Soms ook mega-irritant, want ik moet dus ook steeds de keuze maken of ik er iets mee ga doen of niet.
– Ik roep al vanaf dat ik klein ben dat ik verpleegkundige wil worden. Toen wist ik alleen niet dat dat soms een heel vies beroep is… Het zorgen zat er dus al vroeg in.
– Ik woon al mijn hele leven in Waddinxveen. Een dorp waar meestal niks gebeurd. Ik vind het heerlijk om mensen tegen te komen die ik al mijn hele leven ken.
– Ons huis heeft een fijne tuin waarin ik veel te vinden ben. Soms lekker niks doen. Een andere keer werken in de (moes)tuin of onkruid wieden (met muziek of een podcast in mijn oortjes).
– Weet je wat ik ook zo lekker vindt? Onder de overkapping zitten als het regent!
– Je maakt me blij als ik samen kan zijn met de mensen van wie ik hou, mijn man, kinderen, ouders, broers, zussen, schoonfamilie, vrienden… Of dat nou een verjaardag is, gewoon gezellig wat drinken, samen eten… Allemaal goed!
– Ik doe elke maandagavond mee met een bootcamptraining. Erg leuk en gezellig om te doen. Die 3 dagen spierpijn erna, daar wordt ik dan weer minder blij van….
Nu weet je wie ik ben. Wie ben jij? Laten we kennismaken!